ให้ผมไปเล่นซีรีส์วายเนี่ยนะ!?

อาร์ต อารยะ อยู่วงการบันเทิงมาหลายปี เป็นพระเอกมาก็ไม่น้อย แต่ผลงานไม่ดังสักที ยิ่งวัน งานก็ยิ่งน้อย เงินทองก็ร่อยหรอ และซีรีส์วาย คือโอกาสรอดที่ผ่านเข้ามา ...เอาวะ

เรย์ รวิกร ร้องเต้นครบเครื่อง เคยไปคัดเป็นไอดอลที่เกาหลี แต่ไม่ผ่าน ต้องกลับมาเมืองไทย ซีรีส์วายคือโอกาสที่เข้ามาให้เรียนรู้

ทั้งที่เคยนึก 'ขนลุก' ที่ต้องไปเข้าฉากวาบหวิวแบบนั้นกับผู้ชาย แต่ยิ่งเล่นยิ่งเคลิ้ม เคลิ้มไปเคลิ้มมา ก็ชักอยากให้เป็นเรื่องจริง แต่ดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายเล่นด้วยหรือเปล่านี่สิ

เอาไง...เอากัน

---

“สองคนลองจับมือกันหน่อยซิ”

เขาหันไปมองเรย์แบบหยั่งเชิง สุดท้ายก็เป็นฝ่ายคว้ามืออีกคนมาจับไว้

ไม่ได้นิ่ม แต่ก็ไม่ถึงกับหยาบ

“คราวนี้หันไปมองหน้ากัน ช้า ๆ ครับ”

มือของเรย์กำลังจะดึงกลับไปแล้ว เป็นอาร์ตที่ยังกระชับมันไว้อยู่ แล้วค่อย ๆ หมุนตัวมาหากัน ก่อนที่อาร์ตจะคว้ามือที่เหลืออีกข้างของอีกคนมากุมไว้ด้วย ทำแบบนี้ จะดูเหมือนคนรักกันมากกว่า

ดวงตากลมโตตรงหน้าพยายามสบตากับเขานิ่ง ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากัน ใบหน้าขาวกระจ่างมีสีชมพูระเรื่อจาง ๆ เหมือนลูกท้อ

นี่การแสดงหรือเขินจริง อาร์ตก็ไม่แน่ใจ

“เข้ามาใกล้กันอีกหน่อยครับ”

จัดไปตามจังหวะ รู้สึกถึงไออุ่นจากกายของอีกฝ่ายชัดเจนขึ้น ดวงตากลมโตเริ่มเสหลบ

“จูบกันให้ดูหน่อยซิ” พี่นัทสั่ง

“หา!” ทั้งอาร์ตและเรย์ร้องพร้อมกัน หันไปทางโต๊ะกรรมการพร้อมกัน โดยไม่ได้นัดหมาย

“ซีรีส์วายนะคุณ ต้องมีจูบกันอยู่แล้ว”

หายไปนานมากกกก รู้สึกจัดการสมาธิตัวเองในการปั้นนิยายสักเรื่อง เป็นเรื่องยากมาก ที่สำคัญ ตอนนี้กลายเป็นว่าหนีนิยายวายไม่พ้นแฮะ หวังว่าทุกคนจะชอบกัน

สนุกสนานกับการอ่านนะคะ